odpowiedzialność

Jesteśmy odpowiedzialni tylko za to, na co mamy wpływ. A więc tak naprawdę tylko za nasze działania.

Dziecko nie jest „produktem” rodziców, nie jest też ich własnością. Jest odrębnym człowiekiem z własnym charakterem, temperamentem, upodobaniami, sposobem poznawania świata. Nie jesteśmy odpowiedzialni za to, jakie nasze dziecko będzie, kiedy dorośnie, bo nie zależy to tylko od nas.

Nie jesteśmy odpowiedzialni za to, jak nasze dziecko zachowa się w każdej życiowej sytuacji, ale za to, jak MY SAMI zachowujemy się w stosunku do dziecka.

To nie my też uczymy nasze dziecko. I nie my je wychowujemy. Ono uczy się i wychowuje samo, choć z naszą pomocą. Odpowiedzialni jesteśmy tylko za to, czy nasze dziecko tę pomoc dostanie, ale już nie za to, co z tą pomocą zrobi.

Mamy wpływ na to, czego nasze dziecko nauczy się o ludziach i o relacjach między nimi, bo to właśnie my jesteśmy pierwszymi ludźmi, jakich zna i relacje z nami są pierwszymi, których doznaje.

Możemy nauczyć dziecko wiele o samym sobie, komunikując mu: jesteś ważny, jesteś potrzebny, potrafisz, jesteś w porządku. Możemy też nauczyć go dobrej relacji z samym sobą, kiedy my troszczymy się o nie tak, jak chcielibyśmy, by ktoś troszczył się o nas.

Mamy też wpływ na to, jakie wspomnienia z dzieciństwa będzie miało nasze dziecko.

Ale rozwój i dojrzewanie to praca, którą każdy wykonuje sam (choć niekoniecznie w samotności) i w której nie da się nikogo wyręczyć.