Gdybym jeszcze raz mogła urodzić i wychowywać moje dziecko od początku… Pewnie wiele rzeczy zrobiłabym inaczej. Pewnie na wiele spraw patrzyłabym inaczej. Ale zdaję sobie też sprawę, że patrzę na to wszystko inaczej właśnie dlatego, że przez ostatnie kilka lat mój syn (i inne dzieci i ich rodzice) nauczył mnie tak wiele o dzieciach, rodzicielstwie i o ludziach w ogóle.
Dlatego dziś myślę o wybaczaniu. O wybaczaniu samej sobie za wszystko, co zrobiłam tak, jak dziś bym już nie zrobiła. O byciu łagodną dla siebie. O empatii dla samej siebie taką, jaką byłam kilka lat temu. Jestem pewna, że każdy rodzic, patrząc wstecz, widzi siebie wiedzącego i umiejącego mniej niż dziś. Każdy potrzebuje świadomości, że to, co zrobił wtedy, kilka, kilkanaście lub kilkadziesiąt lat temu było tym, co wtedy wydawało mu się najlepsze.
Rozmawiałyśmy dziś z moją znajomą, też mamą, o tym, jakie rzeczy robiłyśmy w dobrej wierze, kiedy nasze dzieci były małe. Jak trudno jest młodemu rodzicowi odnaleźć się w gąszczu wzajemnie sprzecznych porad. Jak wiele razy usłyszałyśmy, że jesteśmy nienormalne, robiąc to, co robimy. Jak wiele razy słyszymy to teraz.
I w tym wszystkim staram się codziennie pamiętać o tym, że nawet jeśli popełniam błędy, to każdego dnia się na tych błędach uczę. Moje dziecko mnie uczy. Inne dzieci i inni rodzice.
A ta nauka jest możliwa właśnie dlatego, że potrafię zaakceptować to, że stan mojej wiedzy się zmienia. Że potrafię sobie przebaczyć, że wczoraj zrobiłam coś, o czym dzisiaj wiem, że nie było fajne. Że potrafię się przyznać, że nie miałam racji i popełniłam błąd.
I wiem, że mimo to, jestem dla mojego dziecka najlepszą mamą na świecie, bo jestem właśnie tą mamą, którą ma.
& Joy by Katja