apetyt na rozwój

Rodzicielstwo bliskości może czerpać wiele z pracy nieżyjącej już polskiej psycholog Hanny Olechnowicz. Jej podejście do relacji z dziećmi, rozumienie potrzeb dzieci, także tych z wyzwaniami rozwojowymi są dla mnie nieustanną inspiracją.

Jednym z terminów używanych przez Olechnowicz było pojęcie „apetytu na rozwój”, na określenie takiej sytuacji, kiedy system więzi i bezpieczeństwa i potrzeby z nim związane są tak zaspokojone, że pojawia się w dziecku chęć eksploracji, rozwoju i uczenia się. Olechnowicz pisała, że każde dziecko ma potencjał do rozwoju, każde może mieć pragnienie wzrastania, o ile zostaną spełnione warunki do tego, żeby czuło się bezpiecznie.

Dzisiaj na Konferencji Psychoterapeutycznej Trzech Sekcji mówiłam o tym, że rodzice też potrzebują mieć swój własny „apetyt na rozwój”, żeby być dobrymi rodzicami. I o tym, jak ten naturalny apetyt w nich uruchamiać.

• słuchając ich z szacunkiem i uwagą
• traktując ich jak dorosłych, autonomicznych ludzi
• szukając w ich otoczeniu systemu wsparcia innych dorosłych, z którego będą mogli korzystać
• pomagając im w rozwiewaniu różnych wątpliwości dotyczących tego, czy dziecko dobrze się rozwija
• pokazując im potencjał dziecka i jego pragnienie rozwoju, a trudne zachowania dziecka jako jego wysiłek rozwojowy
• pokazując im mocne strony ich relacji z dzieckiem, pokazując trudne elementy tej relacji jako potencjał do jej budowania, i jako dowody na siłę wzajemnej więzi
• doceniając to, co się udaje, to, co działa
• nazywając ich wątpliwości, obawy i trudne przeżycia
• porządkując przyczyny ich trudności, zwłaszcza pomagając w zmniejszeniu poczucia winy
• oddając im możliwość przyglądania się dziecku, rozpoznawania jego potrzeb, i decydowania o tym jak te potrzeby wspierać
• wspierając ich dążenia do zadbania o samych siebie, do własnego rozwoju
• pomagając im w poradzeniu sobie z trudnymi emocjami i z własną historią
• uważnie ich słuchając, bez oceniania, z zainteresowaniem ich indywidualnością

Apetyt na rozwój to nie sposób na zmianę rodzica w idealnego. To bardziej sposób na towarzyszenie mu w wypełnianiu bardzo ważnego zadania jakiego się podjął.

Ale to dużo skuteczniejszy sposób niż krytykowanie i szukanie nieprawidłowości i dyrektywne decydowanie: musisz, powinieneś, nie wolno.